13 stycznia 1914 roku proboszczem w naszej parafii zostaje młody, urodzony w Porębie k/Rudy Śl. Ks. Henryk Kulik. Umiera 257 papież, Pius X. (Korzenie papieża Piusa X, według prowadzonych przez O. Henryka Kałuży SVD badań, sięgają do Folwarku,  poszukiwania  trwają. Patrz Dzieje Parafii Św. Antoniego w Luboszycach str.180). Na tronie Stolicy Apostolskiej po śmierci (Naszego ???) papieża Piusa X, zasiada Benedykt XV  -258 papież.  W sierpniu tego roku wybucha I Wielka Wojna Światowa. Działania wojenne ominęły Śląsk, ale pod broń zmobilizowano 49 mieszkańców Follwarku, w tym 14 zostało rannych, a 12 oddało swoje młode życie za cesarza Wilhelma II.
 

  W takich to czasach urodziła się i wyrastała Helene, późniejsza Sr. Nuncia. Już w młodych latach czuła swoje powołanie. Chciała zostać misjonarką. Mając 16 lat została zapisana jako kandydatka w St. Koloman, Stockerau (Austria) dnia 30 października 1930 roku. Przez cztery lata uczęszczała do Nauczycielskiego Seminarium Misyjnego. Świadectwa, które otrzymała w tym czasie  potwierdzają Jej pracowitość i możliwości. Helene była również bardzo uzdolniona artystycznie, szczególnie dobre oceny uzyskiwała w muzyce, śpiewie, rysunku i naukach przyrodniczych. Z informacji P. J. Kochanka (sołtysa) wiemy, że była również mistrzynią szkoły w skokach wzwyż.
  10 października 1934, w środku jesieni, mając 20 lat wstąpiła do klasztoru w Ratibor - Racibórz, przyjmując imię Sr. Nuncia. Nowicjat i pierwszą profesję odbywała w St. Koloman. Jako młoda siostra pracowała również w pragmatyce. Jej zdolności w rysunkach miały zostać udoskonalone w Kunstschule Steyl. Niestety, ze względów zdrowotnych musiała przerwać naukę. To było dla niej ciężkie przeżycie.

Innym sprawiać radość  to było jej motto życiowe!
 Siostry, które ją dobrze znały, określiły to jako charakterystyczne dla Nuncii, że się niestrudzenie włączała do pracy dla innych i zawsze pozytywnie o innych mówiła. Gdy cierpiała i miała zmartwienia, wtedy pomocy, pocieszenia szukała w modlitwie oraz pracy. W 1991r. przeniosła się do Arnoldus-Heim w St. Koloman. Wykonywała jeszcze proste prace, uskarżając się na swoje nogi, które odmawiały Jej posłuszeństwa. Musiała wtedy przenieść się na oddział szpitalny i sama przyjąć pomoc innych. W ostatnich latach stawała się coraz mniej rozmowna, tylko przy odwiedzinach sióstr, które lepiej znała, odżywała, była  rozmowna i zadowolona. Dziękujemy Sr. Nuncii za wierność jako służebnica  Ducha Świętego.